Alle keerpunten in leven zou je kunnen zien als het begin van een nieuw hoofdstuk.

In elk hoofdstuk zitten er  gedachten en herinneringen aan die levensfase

Mijn tijden zijn in Uw hand.

Door mijn leven loopt de rode draad van mezelf gedragen weten door mijn Schepper. In alles wat ik heb mee gemaakt heb ik Zijn hand ervaren.  Hij was bij me toen ik de beker vol bitterheid moest drinken van het verlies van mijn gezondheid, Sandra’s ziekte, en alle andere moeilijkheden. Hij gaf mij moed en kracht om het onverteerbare onder ogen te zien en het op te pakken en mee aan de slag te gaan.   Hij was er ook in de vreugde momenten van het leven.  Ik geloof en weet dat God bij mij is alles.  In het verleden en in de toekomst en in alle levensvragen mag ik op Hem bouwen. Dat is een kracht die mijn zwakte overwint.

De rode draad in verleden, het nu en in de jaren die volgen!

Mijn leven

Mijn hoofd is zo vol met, mooie, pijnlijke en moeilijke, en ontroerende verhalen.

Ik ga ze vrijgeven, loslaten, verwerken, aan het papier geven.

Om ze te bewaren!!!

Ik wou  dat ik dit kon. 

Dagelijks kom ik  iets tegen wat me blij maakt. Vandaag wil ik het met jullie delen, Het waren een de muurschilderingen met mooie plekjes in Saumur.  Ze zijn te zien In het het ziekenhuis in Saumur waar ik was om naar mijn pols te laten kijken.  Ik heb er van een paar een foto gemaakt. Ik hoop dat ik ooit zo mooi kan kleuren. 

Onze hondjes Floris en Bobby

We hebben de afgelopen weken al een aantal maal King Charles Spaniels met hun baasje  zien lopen en op zo'n moment is het net of we hen weer even zien en denken we weer aan onze Floris en Bobby. Bobby is al weer anderhalf jaar geleden overleden en Floris negen maanden geleden en nog steeds missen we ze. We hebben zoveel liefde en plezier van onze hondjes gehad. Ik zie ze nog rennen en spelen met elkaar. Samen op de bank of in hun mand. Honden geven veel liefde. Ik vergeet nooit dat we met hen op vakantie in Spanje waren, hoe lief ze 2150 km lang in de auto op de bank lagen tussen alle koffers enz. in, hoe ze de berg op en af rende, niet moe te krijgen en hoe rustig lagen te  slapen als ze thuis moesten blijven. Ik vergeet nooit hoe we thuis met ze wandelden langs de Petteplas, bij elke tak  en bij elke grasspriet stoppen en snuffelen, eindeloos te tijd nemen en het getrek aan hun riem negerend gewoon  door snuffelen totdat ze bijna mee gesleept werden. Ik vergeet nooit dat als we wakker werden en de kamerdeur opende ze bij ons onder de dekens kropen even lekker in de holte van onze knieën.  zoveel leuke herinneringen aan onze hondjes. 

Mijn Rollator 

Er zijn soms dingen die ik heel moeilijk vond en niet wilde, maar nu ontzettend blij mee ben.  Dat bedacht ik deze week toen ik met mijn rollator rondliep, waarop ik  even kan gaan zitten en die me steun geeft. Lopen is de laatste jaren voor mij steeds lastiger geworden. Evenwichtsproblemen, rugklachten belemmeren me en maken het lopen lastig. Thuis had ik al langer een rollator, voor de boodschappen maar nu het ik een echte vakantie/uitstapjes rollator. Makkelijk opvouwbaar, licht in gewicht voor mijn 70e verjaardag gehad. Wat ben ik er blij mee. Het zorgt ervoor dat ik weer wat langer uit de voeten kan en makkelijker tegen een hellinkje op en af kan lopen. Ouder worden valt niet altijd mee, maar met een rollatortje als stevige benen ben ik toch  maar mooi mobiel. 

Een zonnige woensdagochtend in september

Om me heen hangt de rust als een warme deken. De zon staat als een gouden bal te glinsteren in een knalblauwe lucht. Het is nu half een en het is al 28 graden. Dit is vakantie genieten ten top. Wetend dat het najaar er  aan komt dat het weer zomaar om kan slaan en we een dikke trui nodig hebben is een dag als vandaag extra genieten. 

9 September

Koolmeesjes

Al een paar dagen hebben we gasten aan tafel. Ze begonnen heel verlegen en voorzichtig heen en weer te vliegen van ons hek naar de boom en weer terug. Het duurde even voordat er één de moed had op die mooie zonnebloem op tafel vol lekkers te gaan zitten en er een pitje uit te pikken. Snel... en terug naar de boom, lekker smullen. Weer terug... een pitje en weer naar de boom. Zo begon het. Toen de koolmeesjes in de gaten kregen dat ze welkom waren en de bewoners van de caravan met een fototoestel klaar zaten, werden ze vrijmoediger, bleven ze op de zonnebloem zitten smullen. De hele dag door vlogen ze af en aan, drie dagen lang en toen was de zonnebloem leeg, alle pitjes opgesmuld. Heel vrijmoedig geworden kwamen ze nu ook op tafel kijken, aten ze van mijn boterham met kaas, zaten ze op mijn glas met sap en op de nootjes. Dat ging me een stap te ver en ik deed de deksel op de doos. Het was hilarisch om te zien toen het koosmeesje  op de deksel van het notendoosje ging zitten en op zijn gemak ging zitten pikken om bij het lekkere nootjes te kopen.  

7 september

Sterren stralen in de nacht.

Om vijf uur vannacht  werd ik wakker. Even bewegen en even naar de toilet. wanneer ik wakker wordt kijk ik  altijd even naar buiten.  Nu dus ook en ik zag talloze sterren schitteren, zo helder en zo mooi. Ik heb er ruim tien minuten buiten op het terras van de caravan er naar staan kijken. Zo helder en zoveel sterren zie ik thuis nooit.  Toen ik merkte dat ik het koud kreeg, snel terug naar bed en verder slapen om, om  8 uur weer wakker te worden. 

6 september 2018

Soms lees je een tekst die je raakt,

die verwoord wat je voelt en denkt.

Vol verlangen heb ik op de HEER gewacht en hij boog zich naar mij toe, hij heeft mijn roep om hulp gehoord. Hij trok mij uit de kuil van het graf, uit de modder, uit het slijk. Hij zette mij neer op een rots, een vaste grond voor mijn voeten.

Ps 40 - 2

4 september

     Als je lichaam zijn grenzen aangeef....

vergeet dan niet om te luisteren!!!

Zo moeilijk om daar naar te gaan leven. Mijn geest wil zoveel meer dan mijn lichaam aan kan. Ik vind dit het moeilijkste van de chronische ziekte die ik heb. Maar misschien is dat het niet alleen en blijf ik teveel steken in de jaren dat ik alles veel beter gingen. Ik ben nu 70 jaar, een oudere vrouw. Als ik terugdenk aan mijn oma en mijn moeder zag ik hetzelfde als wat ik nu zelf ervaar. Ze moesten een stapje terug doen. Hun leven werd rustiger en ze namen meer rust en ze hadden er moeite mee. Waarom vind ik dat dan zo moeilijk en wil ik altijd meer van mezelf dan ik kan?  

Maandag 3 september

Vakantie!!!

Ik zit buiten op het balkon, om mij heen veel groen en caravans. Alles ademt rust. Ik voel de zon op mijn huid, hoor de vogels twinkelieren en als ik omhoog kijk zie een blauwe lucht met kleine witte wolkjes. Ik geniet... vakanties zijn mijn rustpauzes. Mijn energie-tanken. Thuis is er altijd wel wat, wat mij leeg zuigt, maar hier niets... leven op het moment. Genieten van de kleine dingen. Natuurlijk weet ik dat ik dat thuis ook moet doen... leven op het moment. 

Herinnering

Bladeren door een map met foto's zag ik deze foto. Even terug op de plek in Noord Bretagne waar we een paar jaar geleden op vakantie waren. Lopend in de avondzon, zomaar een eindje om. kijkend naar deze foto besef ik opnieuw hoe kostbaar deze kleine momenten zijn en hoe fijn het is om er kijkend naar de foto opnieuw  ervan te kunnen genieten. 

Verbazing 

Soms kijk ik vol verbazing terug naar alles wat achter me ligt. De tijd vliegt voorbij. Terugdenkend zie ik mijn oma in haar donkere jurk, zie ik mijn opa zittende met zijn arm op de achterkant van de stoel, zie ik mijn ouders als 50 jarig bruidspaar en nu... nu ben ik op die leeftijd, ben ik zo'n oude dame aan het worden, ben ik 50 jaar getrouwd. Ik vind ouder worden soms niet te begrijpen. Waarom niet? Mijn hoofd blijft jong, met mijn hoofd kan ik alles, maar mijn lichaam zegt onverbiddelijke NEE, stop ermee. Ouder worden is een leerproces, komt ik achter. Eigenlijk is iedere dag van je leven een levensles.

“Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt

en ik zal u rust geven”.

Deze tekst, die hing boven de deur van de operatiekamer van het oude diaconessenziekenhuis in Gouda, las ik toen ik 8 jaar oud was. Het werd een tekst die met mij meeging. Nu ben ik 70 en nog steeds zeggen deze woorden tegen mij:

Kom tot Mij...

wanneer je moe bent

wanneer je worstelt met dingen die je moeilijk vind 

wanneer je de pijn van het leven voelt

wanneer je niet weet hoe je verder moet

wanneer je je alleen of eenzaam voelt

Komt tot Mij...

met al je gedachten en gevoelens

wanneer verdriet je overspoelt

Kom tot mij 

als je blij bent

als vreugde je overspoelt

Kom tot mij...

met je tranen van verdriet en vreugde

Kom tot Mij

met alles wat ik je leeft

en ik geef je RUST

Alie  26 aug. 2018

Ziekenhuisopname

Toen ik acht jaar was ben ik aan mijn beide ogen geopereerd. Op vrijdag middag bracht mijn moeder mij weg naar het  Diakonessehuis "de Wijk in Gouda. Die ochtend was ik uitgebreid in de teil door mijn moeder gewassen, een badkamer of douche hadden we niet.  In het ziekenhuis moest mijn moeder na een uurtje weg. Dat was toen zo. Je mocht als ouders alleen tijdens de bezoekuren bij je kind op bezoek komen.  Toen mijn moeder weg was werd ik mee genomen naar een grote badkamer.  Tot op vandaag voel ik de verontwaardiging dat ik weer in bad moest en dat weer mijn haar gewassen werd. De andere ochtend werd ik naar de operatie kamer gereden. Voor de operatie kamer werd ik in een klein voorportaal gezet en boven de deuren van de operatie kamer hing een bord met de tekst’ “Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt en ik zal u rust geven”.  Bijna acht jaar oud  en daar lag ik moederziel alleen.  Als ik er aan terug denk krijg ik medelijden met dat kleine dappere meisje wat zich concentreerde op die tekst.  Het eerste wat ik van na de operatie herinner is, dat het donker was. Mijn beide ogen waren bedekt door verband, ik was erg misselijk en moest overgeven. Later was mijn vader er, ik viel steeds in slaap maar ik weet nog dat ik niet wilde slapen omdat pappa er was en dat het niet gezellig was voor hem als ik sliep. Hij hield mij vast en streelde mijn haar en zei dat het niet erg was en dat ik gerust mocht slapen.  Ik voelde me veilig met pappa naast mij.  Ik heb tien dagen in het ziekenhuis gelegen en ondanks dat mijn vader en moeder alleen maar op het bezoekuur mochten komen ik mijn broertjes  en zusjes niet zag heb ik er geen nare herinneringen aan.

Soms....

Soms zijn er van die dagen dat ik denk... even niet...even weg

soms zijn van die dagen dat je voelt.... stop er mee

dagen vol ...... om alles wat niet kan, alles wat je niet wil,

alles wat onveranderbaar is. 

Soms zijn er van die dagen waar je geniet

de lucht blauw is, de zon schijnt en alles vanzelf lijkt te gaan

dagen vol geluk, dagen vol rust en ruimte 

Soms zijn er van die dagen....

iedere dag anders, 

leuk en minder leuk

vreugde en verdriet

drukte en rust wisselen elkaar af.

Gevoelens kunnen je overspoelen 

net als de golven op zee,

ze rollen tegen de kust

maar stromen altijd weer terug

zo is het leven

zo is mijn leven

 Mijn geboortedag

Op een frisse, bewolkte dag maandagochtend 23 augustus 1948 werd ik geboren in het huis van mijn Opa.  In een klein en oud huisje  aan de Leidsestraatweg in Woerden. Mijn moeder was die ochtend, zoals dat toen gewoon was, vroeg uit de veren en ze stond om 6 uur aan de was. Alles werd met de hand geborsteld. Knielend op de rand van de Rijn werd alles gespoeld en  daarna op de lijnen gehangen om te drogen.  Rond 8 uur werd het moeilijk en ze riep de hulp in van de verloskundige. Ik wilde graag het levenslicht zien en om kwart voor 9 kon ze me in haar armen nemen. Pappa en mamma noemden mijn Aaltje… ik werd vernoemd naar de moeder van mijn vader.  Mijn komst was onverwacht maar ondanks dat werd ik met vreugde verwacht en waren mijn vader en moeder erg blij met mij. Op de foto’s van mijn babytijd zie ik trotse ouders. Ik was hun eerste kindje.  Mijn vader werkte als arbeider op een meelfabriek en mijn moeder runde het huishouden van haar vader. . Mijn ouders waren ze trots op me, ondanks dat ik eerder kwam dan gepland. Want … zwanger raken terwijl je nog niet getrouwd was, wat nu zo heel gewoon is,  was in die tijd schande. De eerste 3 jaar van mijn leven woonde we bij Opa thuis. Toen mijn moeder zwanger was van haar derde kind kregen we een eigen huis, midden in de stad, in de Poelstraat in Woerden. Nu heet die straat geen Poelstraat meer. 

GEPEINS VOORAF….

IK moet maar op gaan schrijven wat jij allemaal niet kan

Met in mijn hoofd en hart de hoop dat er voldoende zorg

Aan jou gaat wordt toegekend

Door een persoon die jou niet kent

en die niet weet wie jij echt bent.

Ook niet hoe hard jij nu al heel veel jaren vecht 

en die na het lezen van al jouw 'TEKORTEN'

Beslist over hoeveel uren hulp… wel of niet terecht.

Mijn dochter….

Jij zit gevangen in het lichaam van een moedig mens

Die… het soms wel lijkt te kunnen

Maar… als je wat beter kijkt

Niet voor zichzelf kan zorgen

Nooit op eigen benen staan

Nooit zelf haar maaltijd kan verzorgen

Nooit...........................................

Ik pak mijn pen, begin te schrijven

Jouw handicap zal altijd blijven

Maar ook mijn liefde en mijn kracht

Om voor jou te blijven vechten

Voor wat je nodig hebt

Om zo zelfstandig als mogelijk te kunnen leven

en je het recht op een menswaardig leven te laten leven.

Geschreven in 2015

Levensvreugde

Toen ik vanmorgen om tegen zeven uur uit bed kwam liep ik stijf en stram even naar buiten om in beweging te komen. Ondanks de grijze lucht was heerlijk buiten. Hoog in de lucht zag ik een paar meeuwen rond cirkelen. Op het gras beneden ons balkon trippelde een  eend met haar kinderen op zoek naar eten. Het is nog stil.  We zitten nog midden in de vakantie tijd.  Ik hou van de zomer, van de blauwe luchten en de witte wolken, van de zon en het stralende groen.  Als kind vond ik de winter fijner dan de zomer, maar in de loop der jaren naar mate ik  ouder werd werden de lente, de zomer, het buiten zijn en het genieten van de natuur, mijn levensbron. Nu ik ouder word ga ik steeds meer de kleine wondere dingen zien die  er iedere dag zijn. Voor mij betekent ouder worden ook, leren kijken en willen zien. Daar ben ik dankbaar voor, het maakt me blij.

50 jaar getrouwd 

Zaterdag hebben we met onze vrienden mogen vieren dat we op 8 augustus 1968 met elkaar naar het stadhuis en de kerk zijn geweest om JA tegen elkaar te zeggen. Onze zoon, schoon en kleindochter organiseerde  voor onze vrienden een barbecuefeest. Heel bijzonder om samen met onze kinderen dat te mogen vieren.   

Ik lees in mijn dagboek

God heeft dingen aan je gegeven

waar je niet van bewust bent....

Deze tekst herken ik. Ik heb ik mijn leven regelmatig dingen moeten doen waarvan ik dacht dat kan ik echt niet, en toch... Ik ontdekte door het te gaan doen en te vertrouwen dat het goed kwam ik tot veel meer in staat was dan ik dacht. Ik ontdekte talenten in mezelf die me blij en dankbaar maakte. Nu ben ik ouder en nog steeds leer ik, ontdek ik dingen in mezelf en doe ik dingen waarbij ik weer denk, ik wist niet dat ik dat ook kon. Ik denk dat dit voor ieder mens geldt. Geloof en vertrouwen dat God je veel meer heeft gegeven dan je denkt....en onthoud... JE BENT BETER DAN JE DENKT.

Geluk is als een vlinder.

Hoe meer je er achteraan jaagt, 
des te harder vlucht het bij je vandaan, 
en des te beter verstopt het zich.
Maar als je ermee op houd het na te jagen, 
als je je vlindernetje opbergt 
en je gaat bezighouden met andere dingen, 
dingen die nuttiger zijn 
dan het najagen van persoonlijk geluk,
dan zal het stiekem van achteren 
naar je toe vliegen 
en op je schouder gaan zitten

Mijn eigen Blog  - Aline ...ouder worden

Gisteren was het precies 50 jaar geleden dat ik samen met mijn man in het huwelijksbootje stapte. Negentien jaar oud, en heel naïef startte mijn leven samen met mijn lief. de afgelopen weken heb ik veel nagedacht over die 5o jaren die als je terugkijkt omgevlogen lijken te zijn. 

Voor mijn man een boek gemaakt met een aantal herinneringen uit onze 5o jaar samen. 

Over twee weken  ben ik jarig dan mag ik voor de zeventigste keer mijn verjaardag vieren. Ook weer zo'n mijlpaal.  Ik vind het een goed moment om Mijn Eigen Blog  Aline ...ouder worden te starten. Een blog met herinneringen, gedachten, gedichten en verhalen. Een blog over mijn wel en wee.  Een blog als dagboek, waar ik in op typ wat me bezighoud. In mijn kast liggen tien dikke boeken vol woorden die ik het opgeschreven. Nu het schrijven op papier moeilijk wordt en ik nu ik ouder wordt meer wil delen lijkt een  blog mij een goede manier en als het je interesseert....dan zeg ik WELKOM op mijn blog.