Toen ik acht jaar was ben ik aan mijn beide ogen geopereerd. Op vrijdag middag bracht mijn moeder mij weg naar het  Diakonessehuis "de Wijk in Gouda. Die ochtend was ik uitgebreid in de teil door mijn moeder gewassen, een badkamer of douche hadden we niet.  In het ziekenhuis moest mijn moeder na een uurtje weg. Dat was toen zo. Je mocht als ouders alleen tijdens de bezoekuren bij je kind op bezoek komen.  Toen mijn moeder weg was werd ik mee genomen naar een grote badkamer.  Tot op vandaag voel ik de verontwaardiging dat ik weer in bad moest en dat weer mijn haar gewassen werd. De andere ochtend werd ik naar de operatie kamer gereden. Voor de operatie kamer werd ik in een klein voorportaal gezet en boven de deuren van de operatie kamer hing een bord met de tekst’ “Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt en ik zal u rust geven”.  Bijna acht jaar oud  en daar lag ik moederziel alleen.  Als ik er aan terug denk krijg ik medelijden met dat kleine dappere meisje wat zich concentreerde op die tekst.  Het eerste wat ik van na de operatie herinner is, dat het donker was. Mijn beide ogen waren bedekt door verband, ik was erg misselijk en moest overgeven. Later was mijn vader er, ik viel steeds in slaap maar ik weet nog dat ik niet wilde slapen omdat pappa er was en dat het niet gezellig was voor hem als ik sliep. Hij hield mij vast en streelde mijn haar en zei dat het niet erg was en dat ik gerust mocht slapen.  Ik voelde me veilig met pappa naast mij.  Ik heb tien dagen in het ziekenhuis gelegen en ondanks dat mijn vader en moeder alleen maar op het bezoekuur mochten komen ik mijn broertjes  en zusjes niet zag heb ik er geen nare herinneringen aan.

Nou dat was me wat. Kom je thuis van vakantie, vermoeid van de reis wordt je ontvangen door allemaal beestjes. Kleine zwarte beestjes, in de vensterbanken op de grond, onder de stoelen, overal waar we konden kijken, zwarte friemelende en dode beestjes. Ik schrok me rot... ons mooie schone huis ingenomen door een invasie zwarte friemelaars. Ik was nog maar net binnen of ik stond te poetsen en te vegen. We vroegen ons al doende af wat zijn het eigenlijk voor beestjes en ... WAAR... komen ze vandaan. Toen we het ergste weg hadden hebben we onze vakantie spullen uitgeladen en de hele avond zagen we beestjes en liepen we te vegen en te poetsen. Vandaag zijn we gaan zoeken maar we konden het niet vinden. Wel ontdekte we dat het soort zwarte torretjes waren.  Gelukkig was daar onze hulp, onze redster in nood die onze hele kamer van boven tot onder met de stofzuiger te lijf ging en zij ontdekte dat in de voorraadkast een hele kolonie van beestjes aanwezig was en ja hoor in een pot met honden snoepjes zaten er duizenden. Dit betekende dat alles uit de kasten moest... en toen... poetsen, zuigen boenen en weer opruimen. Overal zaten die krengen, in alle open pakjes met rijst, meel, bloem enz. Aan het eind van de middag hadden we de plaag onder controle en hadden we de vijand verjaagd. Maar ondertussen, staan onze koffers nog gepakt en gaan we morgen toch eerst maar weer even zuigen want de enkelingen die overgebleven zijn mogen niet de kans krijgen ons huis te heroveren.

Elf jaar oud en ik ging met mama naar het dorp  om  een nieuwe jurk en nieuwe schoenen kopen. Ik had paar hele mooie donkerbruine suède flatjes met een mooie gesp in de etalage zien staan en had daar mijn zinnen opgezet. En dat vertelde ik gelijk tegen de verkoopster. Ze werden gehaald. Maar dat had mama niet in haar hoofd. Ze wees me een paar degelijke bruine  stappers met veters. Daar had ik wat aan.   Maar nee… die wilde ik niet… Er werd een stapel andere schoenen gehaald, allemaal degelijk met veters. Nee…stampvoette ik, die wil ik niet…. Ik wil ze niet passen. Ik wil die bruine flatjes.  Ik werd boos en weigerde halsstarrig. Mama verloor haar geduld en werd ook  boos. De  winkeljuffrouw zei, dat het leuk was dat ik zo’n eigen smaak had. Mamma werd nog bozer op mij.  Eerder die middag had ik al strijd met haar gehad over de jurk. Ik had zo’n mooie  gezien, licht blauw met stroken en een petticoat eronder  en een hals met een mooie rolkraagje. Op die jurk zaten allemaal kleine knoopjes langs het kraagje en het had een brede ceintuur en een hele wijde rok.  Mama zei  dat ik hem niet kreeg. Hij was te duur, ze  kon hem niet betalen en ik was niet de enigste die nieuwe kleren moest.  Ik werd boos, ik wilde die anders  jurk niet. Die was veel minder mooi. Onder protest gaf ik toe.  En toen  weer die schoenen. Ik moest en zou die flatjes  en niet die lelijke veterschoenen die mijn moeder wilde.  Ik bleef weigeren. Mama stelde me kort en krachtig voor de keus. Je krijg geen flatjes, dus je kan kiezen, deze schoenen en ze hield een paar donkerbruine veterschoenen die goed gepoetst konden worden omhoog ,  of niets. Dan niets!!!  zei  ik en ik liep boos de winkel uit. Mijn moeder en de winkeljuffrouw  verbouwereerd achter me latend.  Die hele zomer heb ik geen nieuwe schoenen gehad en heb ik op mijn gympen gelopen. Ik heb er nooit over geklaagd. Ik had mijn keuze gemaakt en daar was ik trots op.  Voor mijn verjaardag) kreeg ik van opa de felbegeerde flatjes. Ik was zo blij  met dat cadeau en ik heb er met heel veel trots  op gelopen tot ze helemaal versleten en te klein waren.