24 november 2019
Alweer ruim twee maanden geleden dat we terug kwamen van onze heerlijk vakantie in Normandië. De tijd vliegt, nu zitten we al weer diep in de herfst en zijn er al heel veel bomen kaal. De bomen die nog getooid zijn met blad zijn prachtig gekleurd. Rood, geel en verbleekt groene blaadje die naar beneden dwarrelen, ik geniet er van. Als ik buiten loopt over de de stoepen liggen geniet ik van de reuk en de mooie herfstkleuren. Binnen brandt de kachel weer en nu ik achter de computer zit heb ik een dikke wollen sjaal om me heen om mezelf warmte te geven. De afgelopen maanden zijn vol geweest met nadenken, praten en schrijven, schrappen en herschrijven. Er moet een nieuwe meerzorg aanvraag gedaan worden om de zorg rond dochterlief te waarborgen. Spannend, want het gaat niet goed met dochterlief en geen goede toekenning , betekend minder zorguren en dus minder hulp.
Ik word me steeds meer bewust dat ik 71 jaar oud nog gewoon een baan heb. Er werken bij dochterlief meer dan 11 ZZp'ers. De baan is contactpersoon zijn, coördineren, financiën en telefonisch zaken als hulpmiddelen regelen enz. Een leuke onbetaalde baan die ik met liefde doet, maar waar ik als ik iemand anders kon vinden dan zou ik met pensioen willen gaan. Maar dat lijkt er niet in te zitten. Het is een baantje wat heel veel tijd kost. Je moet kennis hebben van de beperkingen van dochterlief en enig inzicht hebben over hoe de zorgwereld in mekaar zit. Mijn dagen vullen zich vanzelf en meestal kom ik een stukje tijd te kort.
Maak jouw eigen website met JouwWeb