Maandag 9 Juli… Iemand schrijft als antwoord om mijn blog die ik op 3 juli in het ziekenhuis schreef : Indrukwekkend, Bijzonder, Zwaar, Moeilijk, Veel LIEFDE, Beslissing, Dilemma, Pijn, Verdriet, Geloof, Hoop en Liefde dat lees ik in je verhaal, je bent moeder. Je wil dat je kind gelukkig is en als dat niet meer gaat en het leven lijden is. Dan is houden van ook loslaten. Ik wens jullie als gezin maar jou als moeder in het bijzonder heel veel sterkte en kracht.
Toen ik dit las werd ik diep getroffen. Alle punten die in mij en in Sandra spelen samengevat in een berichtje. De afgelopen dagen waren heel zwaar voor Sandra. Even was er hoop dat er toch behandeling mogelijk was, maar Nee… wat men dacht was het niet. Gisteren hebben we de dokter gesproken en eigenlijk weten we nu nog niets. Er wordt gedacht dat het door bijwerking van medicijnen komt. Het advies wat Sandra kreeg was, niet meer dan 1.25 liter drinken per dag. We weten dat dit nooit gaat lukken. Sandra voelde zich niet begrepen en doodongelukkig, en dan speelt haar autisme de hoofdrol. Deze dagen in het ziekenhuis werd duidelijk dat een ziekenhuis opname veel te veel van Sandra vraagt. De drukte om haar heen, steeds wisselde mensen, veel onverwachte dingen en heel veel onzekerheid zorgden voor een lawine aan prikkels die ze niet kon verwerken. Ze werd pijn, en zelf de hele zware pijnmedicatie kon maar heel klein beetje helpen. Nu is ze weer thuis en ze voelt ze zich zieker en afhankelijker dan toen ze naar het ziekenhuis gebracht werd.
Verdrietig en moe kwam ik thuis en toen ik even naar mijn mail keek zag ik deze reactie op mijn blog : Indrukwekkend, Bijzonder, Zwaar, Moeilijk, Veel LIEFDE, Beslissing, Dilemma, Pijn, Verdriet, Geloof, Hoop en Liefde. Al deze woorden vatten mijn dagen en nachten met Sandra samen. Samen lopen we een weg, waarheen??? Samen hebben we verdriet, delen we de onmacht en verlangen we naar RUST!... en kunnen we gelukkig nog steeds genieten van kleine dingen. Als je als, haar mama en papa haar zo moet zien lijden... moet toe zien dat haar leven met zoveel pijn en beperkingen zo alles omvattend is, is zo moeilijk.
Ik lijdt met haar mee. Ik draag met haar mee. Ik ben er voor haar … en ik leef met de wetenschap dat ik niets kan veranderen. Dat ik niets kan doen om het te draagbaar en beter te maken.
Geloof, Hoop, en Liefde is het enigste wat mij de kracht geeft om naast Sandra te blijven lopen. Wat mij sterkt en rust geeft is het vertrouwen
dat haar leven in Gods handen is. Ik weet dat Gods LIEFDE altijd om Sandra en ons heen is. Ik voel dat God ons in alles nabij. Ik weet en voel dat Hij ons draagt. Geloof, Hoop en Liefde is de adem die mijn en haar leven inhoud, zin en bestemming geeft.
Ooit schreef ik dit gedichtje voor mijn Sandra.
Geborgen
Jij bent geborgen in Gods hand
Vol liefde houdt Hij jou omvat
Zelf in de diepste duisternis
Is Hij nabij….Zijn oog, houdt Hij op jou gericht.
Want weet je San, je bent Zijn kind.
Jij bent geliefd en kostbaar in Zijn ogen.
Hij kent je naam,
Hij kent je leed,
Hij houdt van jou,
Hij houdt zich niet voor jou verborgen.
En…Hij stuurt mensen op je weg,
die willen luisteren naar je zorgen
En altijd …. zijn er engelen om je heen
Mijn lieve dochter: Je bent echt nooit alleen
Er wordt voor je gezorgd
Gisteren, vandaag en morgen
Want jij bent in Gods Hand geborgen.
Reactie plaatsen
Reacties