Na een mooi najaar met veel zon en prachtige kleurende bomen die langzaam hun blaadje lieten vallen is het alweer eind november en is het ruim 2 maanden geleden dat ik tijd heb om weer wat op te schrijven. Afgelopen week zag ik de eerste sneeuwvlokken vallen en stond er een koude gure wind. Gisteren 2 graden boven nul en vandaag 16 graden… ongelooflijk. Dit komt zelden voor wordt er door de weer presentator op de tv gezegd.
De maand oktober stond vol met afspraken. Ik ben met Kyra een middag naar Zoetermeer geweest. Eerst ergens iets gegeten en daarna hebben we samen gezellig van winkel naar winkel. Op een woensdag ochtend zijn mijn lief en ik opgehaald om bij Gered Gereedschap
Koffie te komen drinken. Tot onze verrassing waren er veel collega’s en werd mijn lief gehuldigd voor de tien jaren dat hij met plezier meewerkt om oud gereedschap weer op te knappen. Dagen die gevuld werden en zo voorbij waren.
Vrijdag 15 november….
Toen mijn lief uit bed kwam voelde hij zich niet helemaal lekker. De thuiszorg kwam om hem te helpen met wassen en aankleden. Toen zij klaar waren ben ik onder de douche gestapt en toen ik me een het aankleden was kwam mijn lief en liet hij zijn hand zien. Het gevoel was er uit en als hij iets pakte rolde het er zomaar weer uit. Toen ik aangekleed de kamer inliep en mijn lief iets tegen me zijn kon ik hem niet verstaan. Hij brabbelde was. Dokter gebeld, verteld wat er aan de hand was, die kwam en zij belde na enig onderzoek gelijk de ziekenauto. Na onderzoek was duidelijk dat hij weer een klein herseninfarct had gehad. Nu zijn we 10 dagen verder. Mijn lief ligt nog steeds in het ziekenhuis wachtend op een plekje in de Ronssehof. Een revalidatiecentrum vlak bij het ziekenhuis. Daar hopen we dat hij weer zover kan komen dat hij weer naar huis kan. Op dit moment kan hij niet zelfstandig opstaan, gaan zitten en zich zelf een beetje helpen. Gelukkig gaat het praten weer beter en zal dat met logopedie nog wel vooruitgaan. Ineens ben ik alleen thuis, de eerste dagen met veel onzekerheid, zou mijn lief nog wel zover komen dat hij weer thuis kan komen. Ik duwde de gedachte dat we misschien wel gescheiden moeten leven diep weg. Gelukkig merken we nu vooruitgang en kan hij weer met hulp staan en lopen.
Twee dagen later
Gisteren is mijn lief overgeplaatst naar de Ronssehof in Gouda voor revalidatie. Alles ineens anders zorgde ervoor dat hij alles maar een beetje langs hem heen liet glijden. In een mooie kamer op de 5e verdieping kijkt hij uit over de huizen en wegen en het station. Vanmorgen voelde hij zich ontheemd, moet wennen dat alles anders gaat dan in het ziekenhuis. Er is mij gevraagd of ik iedere dag voor bezoek kan zorgen omdat er naast de therapie verder niets te doen is. Hoe doe ik dat? Ons netwerk is zo klein.
Reactie plaatsen
Reacties