Delen

Al weer twee weken geleden dat we na 5 heerlijke vakantieweken op weg naar huis waren. Terug naar het gewone alledaagse leven. Toen ik een paar jaar geleden met mijn blog begon noemde ik het Aline... ouder worden. Ik gaf het die naam met de bedoeling om  mijn gedachten en herinneringen met wie dat wil lezen te delen.  Het leven van alle dag en mijn gevoelens  van verlegenheid en kwetsbaarheid om mijn gevoelens en gedachten te delen zorgde ervoor dat ik  soms maandenlang weinig of niets op mijn blog plaatste

Ik heb met mijn maatschappelijke werkster  (laat ik haar Eva noemen) afgesproken dat ik het schrijven opnieuw gaat oppakken. Dat ik uit wat ik schrijf ook een stukje plaats op mijn website/ blog om mij te leren wat meer van mezelf over mijn gedachten en mijn leven van alledag te delen. Ik schrijf al jaren, het is voor mij een vorm van uiten die bij mij past. Ik heb een hoofd vol een gedachten en herinneringen aan mooie en minder mooie levenservaringen.

Dit jaar is een jaar van rouw.  Zes maanden geleden alweer dat we afscheid van mijn vader moesten nemen. Mijn lieve bijzonder pa, mijn rots in de branding,  bij hem op bezoek,  mijn ouderlijk huis, al die bekende foto’s aan de muur, nog net zo als het altijd was toen mijn moeder er nog was ….sinds 5 Februari 2021 is dit allemaal verleden tijd.  Het huis waar hij meer dan 45 jaar woonden is nu van een ander. De tuin  met de weelderige bloemenpracht, het kopje thee wat hij voor mij zette, de lach als we binnen kwamen…

Twee weken na de dood van mijn vader moesten we veel te snel afscheid nemen van een lieve schoonzus. De pijn en het verdriet  van mijn broer en zijn kinderen,  ik moet veel aan hen denken.   Er zijn dagen dat het verdriet over het gemis zo voelbaar is en dan denk aan de vele mooie herinneringen die ik heb en dan voel ik weer de warmte van toen.

Ik weet, ieder mens maakt in zijn of haar leven dingen mee die moeilijk zijn, die je moet verwerken en een plaats moet geven. Het zware ziekte proces van mijn dochter heeft me veel geleerd. Ik heb leren kijken en voelen naar de pijn van verlies van dat wat je zo dierbaar is. Ik zit net als iedereen vol vragen en twijfels over de waaroms in je leven. Het is zo moeilijk om mijn dochter zo te zien lijden. Haar leven beperkt tot een bed en 24 uur zorg om haar heen. Ik sta met mij rug tegen de muur en kijk toe.  Ik merk als dingen heel moeilijk zijn of worden dat ik dicht sla en ophoud met schrijven, ik geen woorden weet voor alle gedachten en gevoelens die er in mij rond dwarrelen en ik moet vechten om  niet in somberheid weg te zakken.

Zoveel dingen die zoveel gedachten en gevoelens oproepen. Ik wil niet klagen, ik heb geleerd door te gaan en niet  te veel of te vaak over moeilijke dingen van het leven te praten. Maar mijn leven bestaat uit een aantal moeilijke dingen en ik vind het heel moeilijk om kwetsbaar te zijn.  Ik voel me innerlijk vaak heel alleen en op advies van Eva ga ik  proberen regelmatig iets op mijn blog over wat ik denk, voel en beleef delen. Ga ik dan alleen over moeilijke dingen schrijven…NEE. Het leven heeft veel kanten, naast de moeilijke ook hele mooie.  Ik kan genieten van hele kleine dingen, ik kan altijd slapen en ik zie gelukkig na veel levenslessen ook de winst van de moeilijk dingen in mijn leven. Het schaaft mijn ziel en maakt me innerlijk rijker. Ongrijpbaar, maar ik weet  en voel dat ik nooit alleen sta, dat God voor me achter me en naast me staat. Die troost geeft me moed om verlies te dragen.