Woensdag 8 september.... We waren op tijd uit bed en zaten om half 10 buiten voor ons ontbijt. Heerlijke vers stokbrood met aardbeienjam. Na een ochtend, met een boek in onze handen, genietend van het zonnetje stapte we rond 12 uur in de auto om naar Romagne sous Mountfaucon te gaan om daar de grootste Amerikaanse begraafplaats van Europa te gaan bezoeken.
Net buiten Buzancy zagen we een Duitse oorlogsbegraafplaats liggen. We zijn gestopt en hebben er rondgewandeld. Er zijn daar in de oorlog 1914-1918 5925 soldaten omgekomen. De kruisjes met hun namen op een prachtig groen grasveld, te midden van de groene/ goudgele heuvels geven een beeld van een oorlog die men nooit mag vergeten.
De route naar Romagne sous Mountfaucon was schitterend. Het is een echt boerengebied, en we zagen dat er heel veel werk klaar was. De velden waren leeg en lagen er prachtig bewerkt bij. Alleen de mais staat nog over eind. Overal zagen we kuddes koeien grazen. Of als ze zich volgevreten hadden lagen ze heerlijk met hun rug in de zon. Zittend in de auto zie ik de prachtige velden aan mij voorbij glijden, de uitgestrektheid en de leegte van het land vind ik zo mooi. Alleen natuur met hier en daar een piepklein stadje aan de horizon.
In Romagne sous Mountfaucon ligt de grootste Amerikaanse begraafplaats van de eerste wereld oorlog in Europa.
Het terrein van het kerkhof ligt in de oude frontlinie van het Meuse-Argonne-offensief dat zich afspeelde tussen 26 september en 11 november 1918. Het stuk grond werd op 14 oktober 1918 in gebruik genomen als begraafplaats nadat het net daarvoor was ingenomen door de Amerikaanse 32ste infanterie-divisie. Er zijn 14.246 graven verdeeld over acht velden. Elk graf heeft zijn eigen steen. Voor joodse graven heeft de top van de steen de vorm van een Davidsster. Van de 14.246 graven zijn 486 soldaten niet geïdentificeerd. De stenen van de niet-geïdentificeerde soldaten vermelden de tekst: Here rests in honored glory an American soldier known but to god. Aan de zuidzijde van het kerkhof bevindt zich een herdenkingsgebouw. Het midden van het 'memorial' geeft toegang tot een kapel met daarin de vlaggen van de VS en de andere geallieerde landen. De glas-in-loodramen tonen de insignes van de diverse divisies die in de regio opereerden. De twee loggia's buiten de kapel tonen de namen van 954 vermiste militairen. Aan de noordzijde van het kerkhof bevindt zich het bezoekersgebouw. Hier ligt een boek waarin een bezoek geregistreerd kan worden. De toegang van het kerkhof, zowel aan de west- als oostzijde, wordt 'bewaakt' door twee witte torens met daarop de Amerikaanse adelaar. In het midden van het terrein bevindt zich een grote vijver. (uit Wikipedia)
Diep onder indruk van deze immens grote begraafplaats hebben we daar rondgewandeld. Er zijn geen woorden voor en tegelijkertijd is geeft zo’n herdenkingsplek zoveel schoonheid weer. Heel dubbel, oorlog….zoveel leed en zoveel verdriet… rest nu ruim 100 jaar later een prachtige witte herdenkings plek, omlijst door de groene velden en prachtige bomen, waar we moeten leren dat dit nooit meer mag gebeuren en weten dat het nog steeds steeds gebeurt.
Net buiten de dorp Romagne sous Mountfaucon waar ongeveer 300 mensen wonen lig nog een Duitse begraafplaats met 1412 graven. De begraafplaats wordt omsloten door een rode natuurstenen muur. Een zwaar gietijzeren hek dat toegang biedt tot de begraafplaats. Bij de ingang van de begraafplaats bevindt zich een kleine gebedsruimte van dezelfde soort steen als de muur. In deze ruimte vindt men een prachtige mozaïeken Piëta met daaronder de tekst: Hier ruhen Deutsche Soldaten. Achter de gebedsruimte ligt de begraafplaats. Er liggen 1.412 Duitse militairen waarvan 65 niet-geïdentificeerde en vier Franse militairen. De kruisen staan in lange rijen op een met gras begroeid veld. Wat indruk maakte waren de prachtige hoge sparren. Ook hier voelde ik de rust van de eeuwigheid.
Via de prachtige heel route reden we ook weer terug. Onderweg zagen we op een veld een kleine vos nieuwsgierig naar onze richting kijken. Rond drie uur waren we weer op de camping. Na en heerlijke dag(weer één met een gouden randje) hoorden we na zonsondergang een luid gekwetter van een grote onzichtbare groep kraaien (of waren het kauwtjes) die met elkaar de dag doornamen. Er doorheen klonk het gekwaak van de kikkers die hier in de beekjes een plek hebben.
Volgens de weerberichten was dit de laatste zomers dag…. We gaan het zien….
Reactie plaatsen
Reacties