We zijn vandaag naar een hele bijzonder plek in deze streek geweest. We maakte een buitengewone wandeling naar de prehistorie… door de middeleeuwen … weer terug naar het heden Het deel van de Dordogne waar we nu verblijven heet de Perigord en in dit deel zijn veel prehistorische plekken.
Ik las: De site de la Madeleine is een uitzonderlijke en natuurlijke plaats en is een van de best bewaarde historische plaatsen in de Vézère-vallei, van de prehistorie tot tegenwoordig. De natuurlijke rotsopvang in la Madeleine is sinds de prehistorische tijd het thuis van de mens geweest. Aan de voet van de klif, 17000 jaar geleden, vestigden semi-nomadische jagers-verzamelaars zich. Er zijn bewijzen gevonden van menselijke bewoning in de rots schuilplaats van la Madeleine uit de prehistorie. Halverwege de klif ontdekt men een troglodytisch middeleeuws dorp. Het dorp is gebouwd in een lange grotachtige opening langs het gezicht van de klif. Het kijkt uit over de vallei en is bovendien omringd door de slingerende rivier, die een geweldige lus creëert. Het dorp is bewoond vanaf de Middeleeuwen tot het einde van de 19e eeuw. In het midden van het dorp is een opmerkelijke 15de-eeuwse gotische kapel, hangend aan de klif. Op de top van de klif staan de overblijfselen van het kasteel van Petit Marzac, gebouwd in de 13e eeuw.
Boven het troglodietendorp staan de overblijfselen van een klein kasteel. Dit is ontstaan in de 8e eeuw en het kasteel zorgde ervoor dat het dorp uitbreide en belangrijker werd. In de 12e eeuw leidde de Honderdjarige Oorlog tot nog meer uitbreiding van het dorp. Het gotisch kasteel werd gebouwd in de 15e eeuw in het dorp zelf en er is zelfs een kleine kapel.
Het was stil toen we onze auto parkeerde en we door het bos naar de ingang van het museumdorp wandelde. Rust alom, alleen vogels die hun lied zingen en geritsel van de bladeren. In het park was nog geen mens te zien. Heerlijk alsof we echt teruggingen in de tijd, even weg uit het hier en nu van onze drukke wereld. De zon scheen en de lucht was prachtig blauw met hier en daar een vriendelijke witte wolk. De uitzichten over de rivier de Dordogne waren schitterend. Lopend op de rotsen, om ons heen alle tinten groen en in mij het besef dat eeuwen en eeuwen geleden hier mensen leefden, werkte, liefhadden, kinderen kregen enz. Men woonden in de holen van de bergen. We zagen de ovens die uitgehakt waren, we zagen de primitieve plekken waar gekookt en geleefd werd. We liepen over de rotsen, waarop meer dan 17000 jaar geleden ook al mensen liepen. Ik vond het heel bijzonder en zeer indrukwekkend. Zo mooi om er te zijn en het te zien. Het deed me erg denken aan de boeken De Aardkinderen van Jean M. Auel. (o.a De stam van de holebeer) Dit verhaal speelde zich 35000 jaar geleden af in deze streek. We hebben genoten van de natuur en de zon, van het dorp wat tegen en in de rotsen gebouwd is, het piepkleine kerkje, wat alleen bereikbaar is via een hobbeling steil stenen trapjes in het midden van het dorp hangend aan een rots. De eeuwen oude tuin waar men eten verbouwde en het kasteel wat boven het dorp uit. Allemaal even indrukwekkend. Na ruim twee uur waren we weer terug in het jaar 2019. We stapten weer in onze auto en reden weg uit de tijd van toen en we gingen boodschappen doen.
Reactie plaatsen
Reacties