Woensdag 7 Juni … 30 graden... Bijna 10 uur ‘s avonds … en we zitten nog buiten. Ik hoor de een merel schetteren, er heerst gevaar zegt Henk. Vandaag hebben we een heerlijke zonovergoten dag gehad. Vanmorgen zijn we rond de klok van 11 uur in de auto gestapt met als doel een rit naar het prehistorische gedeeld van de Périgord. Na een rit van 24 km over smalle wegen, door een prachtig wisselende natuur, hoge rotsen, bos, uitgestrekte gras en maisvelden stopten we in Les Eyzies. De huizen en winkels liggen vastgeklemd tegen de prachtige steile rots. Je ziet dat daar op verschillende hoogtes woning zijn geweest en nog zijn.
Les Eyzies wordt ook wel de hoofdstad van de prehistorische mens genoemd worden: Nergens in de wereld zijn er zoveel prehistorische vondsten gedaan als in de directe omgeving van Les Eyzies, gelegen aan de oever van de rivier de Vézère. De prehistorische mens woonde in grotten en onder overhangende kalksteenlagen in de rotswanden die waren uitgesleten door de rivier Vézère. Opmerkelijk is dat de regio rondom Les Eyzies en de vallei van de Vézère vanaf 400.000 geleden tot op heden bewoond is geweest, zonder grote onderbrekingen! Een van deze prehistorische mensen is door de beeldhouwer Dardé in 1930 uit steen gehouwen. Zijn beeltenis staat op een kalksteenlaag in de rotswand bij het Nationaal Museum van de Prehistorie en domineert het centrum van Les Eyzies.
Toen we daar uit de auto stapte kwamen er herinneringen ophoog, We waren daar al een keer geweest. Nu is dit schrijf heb ik het terug gezocht en het klopt in 2019 zijn we op vakantie in Belves geweest. Een camping ongeveer 30 km hier vandaan. Na Les Eyzies was ons volgende doel Saint-Leon/Vezere. Saint-Leon/Vezere ligt 15 km van Les Eyziers.
Een mooie route door het eeuwenoude gebied waar de schoonheid van de natuur soms adembenemend mooi is. Ongeveer halverwege onze rit naar Les Eyziers kwamen we een bord met een verwijzing naar het troglodietendorp Site de La Madeleine. Zullen we daar gaan kijk, vroeg Henk. Ja waarom niet. Er ging geen lichtje branden. Bij het dorp onze auto geparkeerd en via een mooie bosweg naar de ingang van een meer dan 15.000 jaren plek waar de resten te zien zijn van een leefplek/dorpje van de mensen toen.
We vroegen of het mogelijk was met een rollator het dorp te bezoeken en men zei dat niet alles kon maar wel het deel van het dorp. We kochten een kaartje en bij het trapje naar beneden pakte we allebei en kant van mijn rollator en namen we de eerste blokkade en keken rond. Toen ging er bij ons een lichtje branden. We waren er een aantal jaar terug geweest.
Het uitzicht over de rivier was magnifiek. Maar al gauw hadden we in de gaten dat dit dorp bezoeken met een rollator niet mogelijk was. Te veel trapjes en te steile hellingen. Heel jammer, we hebben een tijdje op een bank zitten genieten van het uitzicht en de rust en pakte toen samen weer de rollator en sjouwde hem het trapje weer op.
De mevrouw die ons het kaartjes had verkocht en had gezegd dat het met de rollator wel te doen was, ons het erg vervelend en gaf ons uit zich zelf onze intreegeld terug. Weer een les geleerd. Dit soort dingen kan ik niet meer. Heel jammer, en balen... maar ik blijf proberen wat dan wel kan.
Kostbare Herinnering
Weer terug in de caravan zocht ik in mijn vakantie schrijfsels en vond ik dit verhaal.
Zaterdag 8 juni 2019 …. Bezoek het troglodietendorp Site de La Madeleine.
We zijn vandaag naar een hele bijzonder plek in deze streek geweest. We maakte een buitengewone wandeling naar de prehistorie… door de middeleeuwen … weer terug naar het heden Het deel van de Dordogne waar we nu verblijven heet de Périgord en in dit deel zijn veel prehistorische plekken.
Ik las: De site de la Madeleine is een uitzonderlijke en natuurlijke plaats en is een van de best bewaarde historische plaatsen in de Vézère-vallei, van de prehistorie tot tegenwoordig. De natuurlijke rotsopvang in la Madeleine is sinds de prehistorische tijd het thuis van de mens geweest. Aan de voet van de klif, 17000 jaar geleden, vestigden semi-nomadische jagers-verzamelaars zich. Er zijn bewijzen gevonden van menselijke bewoning in de rots schuilplaats van la Madeleine uit de prehistorie. Halverwege de klif ontdekt men een troglodytisch middeleeuws dorp. Het dorp is gebouwd in een lange grotachtige opening langs het gezicht van de klif. Het kijkt uit over de vallei en is bovendien omringd door de slingerende rivier, die een geweldige lus creëert. Het dorp is bewoond vanaf de Middeleeuwen tot het einde van de 19e eeuw. In het midden van het dorp is een opmerkelijke 15de-eeuwse gotische kapel, hangend aan de klif. Op de top van de klif staan de overblijfselen van het kasteel van Petit Marzac, gebouwd in de 13e eeuw.
Boven het troglodietendorp staan de overblijfselen van een klein kasteel. Dit begon in de 8e eeuw en liet het dorp uitbreiden en belangrijker worden. In de 12e eeuw leidde de Honderdjarige Oorlog tot uitbreiding van het dorp. Het gotisch kasteel werd gebouwd in de 15e eeuw in het dorp zelf en er is zelfs een kleine kapel.
Het was stil toen we onze auto parkeerde en we door het bos naar de ingang van het museumdorp wandelde. Rust alom, alleen vogels die hun lied zingen en geritsel van de bladeren. In het park was nog geen mens te zien. Heerlijk alsof we echt teruggingen in de tijd, even weg uit het hier en nu van onze drukke wereld. De zon scheen en de lucht was prachtig blauw met hier en daar een vriendelijke witte wolk. De uitzichten over de rivier de Dordogne waren schitterend. Lopend op de rotsen, om ons heen alle tinten groen en in mij het besef dat eeuwen en eeuwen geleden hier mensen leefden, werkte, liefhadden, kinderen kregen enz. Men woonden in de holen van de bergen. We zagen de ovens die uitgehakt waren, we zagen de primitieve plekken waar gekookt en geleefd werd. We liepen over de rotsen, waarop meer dan 17000 jaar geleden ook al mensen liepen. Ik vond het heel bijzonder en zeer indrukwekkend. Zo mooi om er te zijn en het te zien. Het deed me erg denken aan de boeken De Aardkinderen van Jean M. Auel. (o.a De stam van de holebeer) Dit verhaal speelde zich 35000 jaar geleden af in deze streek. We hebben genoten van de natuur en de zon, van het dorp wat tegen en in de rotsen gebouwd is, het piepkleine kerkje, wat alleen bereikbaar is via een hobbeling steil stenen trapjes in het midden van het dorp hangend aan een rots. De eeuwen oude tuin waar men eten verbouwde en het kasteel wat boven het dorp uit. Allemaal even indrukwekkend. Na ruim twee uur waren we weer terug in het jaar 2019.
Onze laatste stopplek was Saint-Léon-sur-Vézère staat ook op de lijst van de mooiste dorpjes in Frankrijk.. Het dorp ligt pal aan de rivier de Vézère. Saint-Léon-Sur-Vézère is een oase van rust. De charme van Saint-Léon-Sur-Vézère ligt vooral in de mooie middeleeuwse huizen met lichte stenen en een labyrint van smalle straatjes. Een van de parels van Saint-Léon sur Vézère is ongetwijfeld de romaanse kerk uit de 12e eeuw.
Op het centrale Dorpsplein staat het Chateau de la Salle uit de veertiende eeuw, opgebouwd uit droog metselwerk met een mooie vierkanten donjon.
Saint-Léon-sur-Vézère is een bezoek meer dan de moeite waard. Met haar prachtige oude gebouwen met oorspronkelijke stenen daken en haar mooie kleine kerkje is het een mooie plek om een wandeling te maken. We hebben er van lopen genieten van de rust en het heerlijke weer.
Reactie plaatsen
Reacties