Onze trouwdag. Acht augustus 1968. Om half zes ben ik wakker, door het gordijn in mijn piepkleine kamertje piepte een zonnestraal naar binnen. Ik rek me uit en denk aan wat komen gaat. Vandaag ga ik trouwen, vandaag ben ik de bruid. Aan de kast hangt mijn trouwjurk klaar. Vorige week zelf gemaakt, samen met tante Annie. Ik hoop dat Henk hem net zo mooi vind als ik. Ik ben er zo trots op. Het is een stralende matglanzende witte bruidsjurk met een korte sleep waar prachtige bloem borduursels met zilveren hartjes die er mooi bovenop liggen. De tule sluier ligt over de stoel gedrapeerd. Onder het stoeltje staan mijn mooie witte nieuwe schoenen met een heel klein hakje, anders ben ik veel groter dan Henk en dat wil ik niet. De deur gaat open en daar staat mama met thee met beschuit. Wat een verwennerij op mijn laatste ochtend als meisje. Vanaf morgen woon ik hier niet meer. Er schieten van allerlei gedachten en gevoelens door mij heen. Ik ben blij en verdrietig tegelijk. Gedachten over vroeger en gedachten over wat komen gaat tollen door mijn heen. Straks ben ik een getrouwde vrouw. Ga ik voor Henk en mezelf zorgen. Zijn mijn kinderjaren voorbij. Morgen woon ik hier niet meer. Is dit mijn kamer niet meer, ga ik in Waddinxveen wonen. Dan heet ik Alie van Dijk. Voorbij is mijn jeugd…. In mij klinkt als een mantra het liedje van Willeke Alberti, “Voorbij is mijn jeugd, en vogel vliegt uit, morgen”… Nee … vandaag ben ik de bruid.
Ik gooi de deken van me af, zitten op de rand van mijn bed kijk ik rond, mijn kamertje, wat was ik blij mee toen ik het kreeg. Ik trek het gordijn weg en doe de deur naar mijn dakterras open. Even met mijn kopje thee en het beschuitje in de zon zitten. Even genieten van de opkomende zon die heerlijk op mijn huid schijnt. Nog geen zeven uur en de zon voelt al heerlijk aan. Het wordt een warme dag, meer dan 30 graden hoorde ik gisteren op de radio. Na het ontbijt fiets ik door de stralende zon naar de kapper. Ik geniet daar van het gefrummel aan mijn haar. Als ik thuis kom is het al een drukte van belang. Mijn grootouder en overgrootvader zijn er al. Gezellig kletsend drinken we koffie. Ik voel me een beetje zenuwachtig worden. Dit is belangrijke dag. Henk en ik staan vandaag in het middelpunt. Dit gebeurt maar één keer in je leven. Dan is het ineens zover. Tijd om mijn bruidsjurk te gaan aantrekken. Rond twaalf uur komt de kapster mijn sluier op zetten. Ik voel me zo mooi. Een prinses. Niemand heeft mijn jurk gezien, alleen tante Annie, want bij haar thuis heb ik mijn jurk genaaid en zij helpt mij met aankleden. Als ik klaar ben ga ik met een bonzend hart naar beneden. Mamma begint te huilen als ze me ziet en pappa kijkt vol trots en ontroering. Het raakt me dat ze zo naar me kijken. Ik voel tranen in mijn ogen. Ik voel hoeveel ze van me houden en ik weet niet waar ik kijken moet van verlegenheid en trots. Ze vinden me prachtig. Al iedereen mij bewonder heeft ga ik terug naar boven en gespannen wacht ik in mijn mooie jurk op Henk. Ik hoor de bel, mamma doet open, voetstappen op de trap en daar is hij... In een mooi zwart pak met een schitterend boeket van lila orchideeën gecombineerd met witte Stefanotus.
8 Augustus 2023 ... Jaren geleden schreef ik dit, nu zijn we 55 jaar verder. Het naïeve meisje van toen ben ik niet meer. Het meisje en haar man zijn samen oud aan het worden. Het leven heeft ons heel veel geleerd. Met vallen en opstaan, het soms niet meer zien zitten, maar praten en verder gaan. 55 Jaar aan elkaar verbonden, is een iets om in dankbaarheid terug te kijken en in vertrouwen weer verder te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties