Donderdag 8 juli Onze dag begon vandaag met een vliegenjacht. In onze caravan probeerde, heel brutaal, een vliegenvolk bezit van onze caravan te nemen. Overal vlogen ze, liepen ze en hingen ze. Met grote regelmaat vielen ze ons aan, op onze armen om mijn benen, aan ons oor en onze nek. Om gek van de worden. Dus ik ging op jacht. Een vliegenwapen in de hand en slaan. Vaak mis soms raak. Henk kon het beter dan ik en wist er een heel aantal te verslaan. Maar denk je dat de vliegen van wijken weet, vergeet het maar. Er is een flink aantal vermoord maar er cirkelen er nog steeds rond mijn hoofd en er zitten er nog steeds op mijn been. Ik denk dat er niets anders op zit dan te accepteren dat ze hier wonen. Een paar vliegen logees oké, maar als er weer zo’n invasie komt gaan we weer op jacht of ik koop een bus vliegenspray en spuiten we ze allemaal dood.
We wilde vandaag een dagje uit, maar er dreigde regen en Henk wilde eerst zijn boek uit lezen. We besloten om na het ontbijt en de koffie ergens in de buurt een eindje te gaan wandelen. Na het ontbijt, schrikken… Ik wilde mijn medicijnen in nemen en kwam tot de ontdekking dat Henk mijn ochtend medicatie had ingenomen. Tja afwachten maar of dat gevolgen zou hebben. Na het ontbijt, wat aan gerommeld en koffie gedronken. Henk voelde zich prima dus besloten in beweging te komen. Op internet gezocht waar dichtbij een mooie wandeling gemaakt kon worden. Ik las dat een paar km hiervandaan bij Cordelle een kasteel/hotel met een mooie omgeving was om te gaan wandelen. Henk trok zijn schoenen aan en voelde zich onevenwichtig. Maar hij wilde toch weg. Hij voelde zich verder goed zei hij. We reden naar Cordelle 6 km verderop, maar helaas Het kasteel/hotel met een grote mooie tuin eromheen was gesloten. We zijn er langs gereden. Langs een mooi smal weggetje met prachtige uitzichten over de heuvels en dalen kwamen we bij een bord…doodlopende weg. Daar hebben we de auto in het gras geparkeerd en zijn we daar een stukje wezen wandelen.
Toen viel mij op dat Henk onevenwichtig was. Ik vroeg …moeten we stoppen, terug naar de caravan. Nee en hij slofte steunend op zijn stok door en we wandelde op ons gemak een eindje de heuvel af naar beneden. Ik liep achter hem en zag hem af en toe wankelen. Ondanks dat genoten we van de koeien en de kalfjes die we zagen en van de uitzichten van dat mooie Franse platteland en het glooiende doodlopende pad dat eindigde bij de Loire. Henk kreeg steeds meer last, moest telkens stoppen. Hij had het gevoel dat zijn benen niets meer wilde, zijn hoofd niet helder meer was en het lopen ging steeds moeilijker. We zijn terug gegaan, stukje lopen even stoppen, stukje lopen….
Samen ophoog, gesteund door stok, rollator en elkaar. Terug naar de caravan. In de auto voelde hij zich wel iets beter zei hij maar zijn hoofd voelde wazig. Heel rustig is hij dat stukje terug naar de caravan gereden. Blij dat we geen verkeer tegenkwamen. Ondertussen vroegen we ons af, zou dit door de verkeerde medicijnen komen??? Terug op de camping wankelde hij het pad naar de caravan op en zakte hij op de stoel vrijwel gelijk in slaap. Ik heb hem overeind geholpen en op bed gelegd en daarna onze dokter thuis gebeld om te vragen of dit door mijn medicijnen zou komen. Ja, dat zou kunnen, kijk het aan, was zijn advies en als het morgen nog zo is dan naar een arts toe om die te laten kijken wat er aan de hand is. Henk heeft van 3 tot acht uur geslapen en nu gaat het iets beter met hem maar goed.. niet echt zegt hij net. Afwachten en hopen dat het morgen allemaal mee valt en dat de medicijnen de oorzaak zijn geweest.
Samen ophoog, gesteund door stok, rollator en elkaar. Terug naar de caravan. In de auto voelde hij zich wel iets beter zei hij maar zijn hoofd voelde wazig. Heel rustig is hij dat stukje terug naar de caravan gereden. Blij dat we geen verkeer tegenkwamen. Ondertussen vroegen we ons af, zou dit door de verkeerde medicijnen komen??? Terug op de camping wankelde hij het pad naar de caravan op en zakte hij op de stoel vrijwel gelijk in slaap. Ik heb hem overeind geholpen en op bed gelegd en daarna onze dokter thuis gebeld om te vragen of dit door mijn medicijnen zou komen. Ja, dat zou kunnen, kijk het aan, was zijn advies en als het morgen nog zo is dan naar een arts toe om die te laten kijken wat er aan de hand is. Henk heeft van 3 tot acht uur geslapen en nu gaat het iets beter met hem maar goed.. niet echt zegt hij net. Afwachten en hopen dat het morgen allemaal mee valt en dat de medicijnen de oorzaak zijn geweest.
Vanavond om 8 uur begon er een verrassing op de camping. Ik was de afwas aan het doen toen ik een hoorde blaasorkest hoorde. Nieuwsgierig liep ik naar buiten en op het pad zag ik bij het restaurant een stel mannen en vrouwen in een gele broek en een muziek instrument in hun handen vrolijk staan toeteren. Een aantal mensen uit de fanfare van Cordelle kwamen de avond diner speciaal maken. Ik ben wat foto’s wezen maken en zag overal grote doeken hangen met de naam Telethon. Op de computer de naam in getikt om te weten wat dat betekende en dat bleek een goede doelen organisatie te zijn. Veel camping in Frankrijk hebben zich daarbij aan gesloten en organiseren een diner met muziek voor het goede doel. Samen met Henk en de Nederlandse overburen hebben we nog een poosje staan luisteren naar de muziek die gezellig over de camping klonk.
Vrijdagochtend. Na een hele nacht slapen, wakker worden, eten en douchen voelt Henk zich weer prima, zijn hoofd is weer helder, alleen zijn buik voelt nog raar. We doen rustig aan g. Buiten schijnt de zon, het beloofd een mooie dag te worden.
Onder het geluid van het blaasorkest zien we de zon steeds lager zakken, weer een vakantiedag voorbij
Vrijdagochtend. Na een hele nacht slapen, wakker worden, eten en douchen voelt Henk zich weer prima, zijn hoofd is weer helder, alleen zijn buik voelt nog raar. We doen rustig aan vandaag. Buiten schijnt de zon, het beloofd een mooie dag te worden.
Reactie plaatsen
Reacties