Zondag morgen 16 augustus....Iedere ochtend als ik opsta voel ik me leeg/down, baal ik er van dat ik iedere dag weer de pijn de baas moet zien te worden, zie ik tegen de dag op en doe met gepaste tegenzin mijn oefeningen. Daarna zet ik een kopje thee en smeer een beschuitje, pak mijn leesbril en mijn boek en IPad, of mijn kleurboek en laat me een uurtje mee nemen in de dingen die ik leuk vind. Een heerlijk uurtje genieten. Ik noem het mijn pijn is fijn moment. Voor mij is het een perfecte manier om de pijn bij het opstaan niet de macht over mijn leven te laten krijgen. Ik merkte vanmorgen dat het lege gevoel bleef hangen, ik ben zo gewend om op zondag naar Pa te gaan. Ruim 52 jaar lang en nu is het voorbij… volkomen normaal is het, je moet allemaal een keer afscheid van je ouders nemen en toch voel ik me regelmatig zo ontheemd.
Ik mis hem in zoveel dingen en nog gekker, ik mis mijn moeder veel meer als voor Papa’s overlijden. In mijn hoofd heb ik zoveel herinneringen en er gaat geen dag voorbij of er dringen zich nieuwe herinneringen op. Juist op zondag voel ik het verlies in mijn zijn, in mijn voelen en denken. Voel ik de leegte, mis ik het huis en de tuin van mijn ouders. Het kopje thee en het samen zitten in de huiskamer, de planten op de vensterbank, de klok aan de muur, alles dat het huis… mijn ouderlijk huis maakte. Ik laat de herinneringen komen en gaan, de leegte is er en verdwijnt ook weer. Dit missen een plek geven heeft tijd nodig, alles dit jaar is voor het eerst zonder papa. Bij heel veel voel ik het verlies om niet meer te kunnen delen…en toch…de dankbaarheid over zoveel geluk troost me. Ik weet gemis/ leegte en troost, het is er allebei. Als dat in balans is voel je rust. Nu is het net een weegschaal dat van de ene kant naar de andere kant glijdt en ik zeg tegen mezelf … Alie, het in balans krijgen van die weegschaal heeft tijd en geduld nodig. Neem die tijd…
Reactie plaatsen
Reacties