Al meer dan een week zie ik de zon stralen in een helder blauwe lucht. In de nachten vriest het en als we wakker worden is het koud, maar in de middag is het Lente en lokt de zon mij naar buiten. Overal zie ik de bomen en struiken ontluiken. Het corona virus heeft de hele wereld en ook de wereld om ons heen stil gelegd. Dat heeft heel, heel veel nadelen, maar ook voordelen.
Heel langzaam begint de diagnose kanker in ons hoofd te landen. Krijgen we het besef dat ons en vooral mijn lief een moeilijke tijd wacht en ondertussen is mijn lief aan het klussen. Niets doen is niets iets voor mijn lief. Nog twee dagen dan wordt mijn lief opgenomen voor de blaasoperatie. We hopen en bidden dat de dokters de tumor en één keer weg kan halen. We weten dat er veel mensen zijn die met mijn lief mee leven en voor hem bidden. Afgelopen zondag kregen we de bloemen van onze kerk, en vandaag een grote bos prachtige rozen van Sandra’s Gouden team. Kleurige boeketten van medeleven, tekens van troost. Vrijdag wordt een spannende dag maar we weten ons gedragen en hebben het vertrouwen dat het goed komt.
Toen ik vanmorgen een boodschap ging doen kreeg ik het gevoel jaren en jaren terug te lopen. Nauwelijks verkeer, een enkele fietser en wandelaar. Ik voelde de warmte van de zon en hoorde de vogels uitbundig zingen. Het was stil om me heen, stil op straat…. Heel normaal toen ik jong was, maar uitzonderlijk anno 2020. Een bijzonder moment. Ik merk dat de schoonheid van de natuur de spannende dagen waarin we nu leven makkelijker maken.
Reactie plaatsen
Reacties