Met de zon op mijn rug zit luister ik naar het geruis van de wind door de bomen en de vogels die kwinkeleren. Ik geniet van de intense rust die er hier heerst en van de warme zon op mijn rug. Langzaam komt er rust. De afgelopen 4 dagen waren een rollercoats van mooie en hele verdrietige emoties. De treinreizen waren een bijzondere ervaring. Nooit eerder hebben we zo’n leuke, lange, moeilijke treinreis gemaakt.
Reis van St. Rambert d Albon naar Lyon Perrache op 05-06-2022 10.17 uur vertrek van Rambert d Albon
Reis vanaf Lyon Perrache 11:42 Vertrek met TGV INOUI No. 6616 Lyon Perrache (FR) Treinstel 7 Seat 91 Seat 92 Reisduur 2 uur 20 min TGV INOUI No. 6616 14:02 gearriveerd op Gare de Lyon (Paris) (taxi nemen naar Gard du Nord) Overstaptijd 1uur 20min naar Gare du Nord (Paris) 15:22 Vertrek met THALYS No. 9357 Gare du Nord (Paris) Treinstel 15 Seat 13 Seat 14 Reisduur 3 uur
18:22 gearriveerd op Rotterdam (NL) Overstaptijd 13 min 18:35 vertrek naar Utrecht CS Reisduur 37 min.
Aankomst in Utrecht 19:12.
Met deze reisroute stapte we Zondag 5 juni jl om half tien in de taxi en werden we naar Saint Rambert d’Albon gereden. Daar kwamen we de eerste hobbel tegen. Saint Rambert d’Albon is een oude enigszins vervallen station zonder lift. Met mijn rollator moest ik twee oude smalle trappen af en op. Gelukkig hielp de taxi chauffeur ons om met onze bagage naar het perron te brengen waar we moesten zijn. In Lyon Perrache vonden we al snel de trein naar Parijs. Op een druk perron hebben we 10 minuutjes staan wachten tot er een immens lange trein aan kwam rijden. Wij moesten instappen bij treinstel 7 set 91 en 91. Na wat gezoek vonden we waar we moesten wezen en hielp een medereiziger ons bij het instappen van de trein naar Parijs en vonden we onze zitplekken. De reis naar Parijs is een reis van twee uur en 20 minuten en in iedere trein is Wifi ook aanwezig. Toen we vertrokken was het prachtig weer maar gaande weg betrok de lucht en zagen we de zon verdwijnen, donkere wolken verschijnen en hoorden we regen op de trein kletteren, werd het weer droog en zagen we weer blauw in de lucht, om even later weer donkere wolken te zien en de regen tegen de ramen zagen striemen. Om 14:02 arriveerden we op Gare de Lyon in Parijs waar we een taxi namen naar Gard du Nord. We hadden een overstaptijd van 1uur 20 min. De taxi’s reden af en aan en we keken onze ogen uit tijdens het wachten op een taxi die ons naar Gare du Nord zou brengen. Ik vergaapten me aan de een prachtige station ingang met een indrukwekkende toren, de mooie hoge flats en brede straten met de statige hoge bomen. Na een kwartiertje waren we aan de beurt en stapte we in een auto met een mooi glazen dak waar we veel door konden zien. De taxichauffeur bracht ons via een mooie drukke route dwars door Parijs naar Gare du Nord. Tot toen liep alles voorspoedig.
De trein naar Brussel / Rotterdam / Amsterdam moest om 15:20 vertrekken. Op Gare du Nord was het ongelooflijk druk. Duizenden, duizenden mensen stonden op elkaar gepakt op de trein te wachten. Op de perrons was het stil, er stonden wel treinen maar de doorgangen naar de perrons waren afgesloten. Om bij de hal met heel veel perrons naar de treinen te komen moesten we een roltrap af. Een lift zagen we nergens. Ik durfde niet. Henk wel, hij pakte mijn rollator met daarop mijn tassen en stapte op de roltrap en toen…. de schrik van mijn leven, ik zag mijn lief vallen, over de kop rollen en buitelend beneden. Toen hij beneden was stopte de roltrap en verdwaasd zat mijn lief onderaan tegen de leuning van de trap. Mijn hart klopte in mijn keel, nooit eerder schrok ik zo erg. Mijn man, mijn man schreeuwde ik tijdens zijn val. Ik moest naar beneden, maar stond vast genageld. Mensen om me heen hielpen me naar beneden, waar Henk langzaam bij zijn positieve kwam en aangaf dat alles oké was, alles het deed en hij nergens acute pijn had. We zagen alleen een diepe blauwe plek aan zijn oor verschijnen. Nooit, nooit meer met een rollator een roltrap af. Ik wil dit nooit meer mee maken. Het liep goed af leek het. Alleen nu een paar dagen vergaat hij van de pijn in zijn rug en zit er op zijn bovenbeen een paar fikse krasse en blauwe plekken. Gaandeweg kwamen we er achter dat door de storingen die er waren op de elektrieke leidingen tussen Parijs en Brussel er al vanaf zaterdagavond geen treinen meer reden. Tegen 6 uur begon op de perrons leven in de brouwerij te komen en iets over half zeven vertrok de eerste trein naar Brussel.
Om half acht dachten we nu zijn wij aan de beurt, maar vlak voor onze eerste stap op het perron sloot de toegang naar het perron weer. De trein was vol, een uur later ging er weer één. Ik kon niet meer, had zulke pijnlijke voeten, benen en rug. Ik barste nog net niet in tranen uit, maar smeekte bijna om een plek. Soms is er in je leven reddende engel. Een mevr. die naast me stond was er zo één. Zij vond dat dit niet kon en vroeg de perron assistent ons toe te laten. Maar nee…dit kon echt niet er was echt geen plaats. Om ons te helpen bracht ze ons naar een rustplek waar we koffie/ thee kregen. Even later kwamen ook de mevr. die ons had geholpen met haar zoon daar. Drie kwartier later kwam ze ons halen. Met voorrang werden we door de enorme drukte heen geholpen naar de trein waar we geholpen door onze reddende engel om tegen half negen de trein instapten. We moesten zoeken naar een plek, want voor we op de plaats waren waar we moesten zitten zat alles weer vol. Weer hielp onze reddende engel en riep of er iemand op wilde staan voor ons. Een man die al helemaal geïnstalleerd was pakte zijn spullen in en gaf ons zijn plek. Onze reddende engel ging naar haar eigen plek, maar drie uur later, in Rotterdam stond ze er weer om ons uit de trein te helpen. Reddende engel Annemarie hebben we heel erg bedankt. Haar liefdevolle hulp was hartverwarmend.
Het was ondertussen half 12 en we konden gelukkig nog wel in de laatste Intercity trein naar Utrecht stappen. Om kwart over twaalf in de nacht stapte we uit de trein, ook daar weer geholpen door aardige mensen en gingen we op zoek naar een taxi en die bracht ons naar Camping de IJsvogel in Voorthuizen waar ons gedekte bed klaarstond. Terug kijkend zeggen we dat we ondanks de oponthoud en de schrikwekkende val van Henk hebben we genoten van alles wat we zagen en meemaakte tijdens de reis van Parijs naar Voorthuizen.
Reactie plaatsen
Reacties
Ohhhh mam wat heftig. Wat een enorme schrik. En wat zal pa geschrokken zijn. Maar wat een enorme mazzel heeft hij gehad dat hij er niets ernstigs aan overgehouden heeft. Hij had zijn nek of wat anders dan ook wel kunnen breken. Brrrrrr wat heftig. Pa heeft duidelijk een engeltje op zijn schouder gehad op dat moment!
Verder onwijs gaaf te lezen hoe jullie treinreis is verlopen. Zo met die Thalys lijkt me best heel bijzonder om mee te maken, maar wat een rare treinen zijn dat zeg!