Woensdag 8 juni De dag dat onze zoon zijn 53e verjaardag mag vieren en op 8 juni denk ik dan aan die Zondag 53 jaar terug toen hij werd geboren. Een kind krijgen is het één van de bijzonderste momenten in je leven. Mijn zoon Rob, wat was ik en ben ik nog steeds trots op hem. Vandaag gaat gaat hij vissen, van kleins af aan een grote hobby. Ik vergeet nooit dat hij als jochie van drie jaar oud al met een stok waar een draadje aan vast zat in de waterput zat te vissen.
Acht juni…. half zes ging de wekker en stapte we uit bed om ons klaar te maken voor de terugreis naar ons vakantieadres. Klokslag 7 uur stond de taxi die ons naar Utrecht ging brengen klaar. Daar stapte we in de trein naar Karlsruhe die om 8.34 vertrok. Deze reis niet over Parijs maar via Arnhem, Nijmegen naar Duitsland. Karlsruhe ligt in het zwarte woud vlak bij de Franse Grens. Het was een reis van bijna vier en een half uur. Rond kwart over twaalf ging ik even naar de toilet, waar ik de trein in snelheid voelde minderen en stopte. Klaar met plassen deed ik de deur open en zag Henk met de rollator en de koffer klaar staan om uit te stappen. We zijn er, op schieten, we moeten er uit. Hij had gevraagd aan treinpersoneel of dit Karlsruhe was en zij zeiden ja. We moesten uitstappen. Snel greep ik de tassen en mijn jas en stapte net op tijd uit de trein. De deur sloot en de trein vervolgde de reis. We keken rond en zagen een groot bord met Mannheim Hof. Dit was niet Karlsruhe. Na wat kijken en zoeken en vragen wisten we dat er een uur later weer een trein richting Karlsruhe reed. Op een bankje op het perron hebben we onze krentenbol op ons gegeten en op ons gemak rond gekeken. Wat een drukte en wat een gesjouw. Iedereen heeft rijdende koffers (heel erg groot tot heel klein) bij zich. Lange treinen rijden af en aan. We hebben nog een wandeling naar de toilet gemaakt en zagen in de grote gang en de hal mooie winkeltjes met van alles en nog wat. Een uur later stapte we weer in de trein om er na een half uurtje rijden weer uit te stappen. Nu in Karlsruhe.
De trein naar Lyon moest vandaar om 15.12 uur vertrekken, maar dat werd na ruim drie kwartier vertraging. Tegen vier uur stapten we in de trein naar Lyon, weer een reis van ruim vier en een half uur waarin we soms met een snelheid van meer dan 300 km per uur door Frankrijk reden. Ik heb zitten genieten van de mooie luchten en de steeds wisselende natuur. We reden door bossen en zagen prachtige heuvels en dalen, kleine stadjes en dorpjes, met hun kerktoren boven alles uit aan ons voorbij glijden. Bijna een uur later dan gedacht waren we in Lyon. Daar wachten op de trein naar Saint Rambert d’Albon. Tegen tien uur stapte we daar uit de trein waar een taxi al voor ons klaar stond. Een lieve Franse dame heeft ons in de trein geholpen met het bellen naar de camping en de camping bazin heeft direct een taxi voor ons besteld. De taxi chauffeur zorgde dat de tassen en de rollator in de taxi kwamen en wij konden de twee smalle trappen op en af lopen naar de taxi. Op de camping werden we gastvrij ontvangen door de eigenares. Onze treinreis was voorbij en het was een hele ervaring. Wat ons raakte was de gastvrije behulpzaamheid van de mensen. Niemand liet ons aan tobben. Men stond voor ons klaar en stond voor ons op als er geen plaats was. Al met al een mooie ervaring en herinnering.
Reactie plaatsen
Reacties
Oei wat zie je er daar moe uit! Wat ik me overigens ook wel voor kan stellen als je zo’n end met de trein moet reizen. Het lijkt me vreselijk vermoeiend! Ook lullig dat ze jullie op het verkeerde station de trein uit stuurde. Wie doet nou zo iets! Maar wat een ervaring om mee te maken helemaal van Zuid Frankrijk naar Nederlands en weer terug. Iets wat je nooit meer zal herhalen maar wat je nooit zal vergeten. Bijzonder!
Liefs Sandra