April 2014 schreef ik … sinds mijn hersenvlies-ontsteking in 2012 vergeet ik vaak iets, mijn korte termijn geheugen doet het niet zo goed meer. Ik heb genoeg aan mezelf. Ik kan me niet goed meer concentreren. Ik heb ruimte nodig voor alle beperkingen waar ik dag aan dag tegen aan loop. Mijn slechte ogen, slechte oren, slechte evenwicht, pijn in mijn rug, de opstartproblemen door de reuma. Ik heb zo weinig energie en moet altijd vechten tegen de vermoeidheid. Ik wil me er niet daar laten mee slepen, ik wil vrolijk blijven. Gelukkig zie ik bijna altijd de zon door alle donkere wolken heen schijnen. Dat ervaar ik als een zegen.
Nu bijna 10 jaar later lees ik dit. Waar ik toen tegenaan liep ervaar ik nu nog meer. Toen ik met deze blogs begon noemde ik mijn blog site Aline ...ouder worden. Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat het ouder worden niet altijd leuk is. Dat dit gepaard gaat met minder bij de wereld van nu horen, realiseerde ik me in het begin niet. Maar helaas... langzamerhand is mijn wereld steeds kleiner geworden. Ik kon door mij wankele evenwicht niet meer zonder rollator lopen. Mijn gehoor werd minder en de tinnitus erger waardoor ik de drukte ging vermijden. Ik kon niet meer naar de kerk en nam de moeilijke beslissing op voortaan vanuit huis de kerkdienst mee te beleven. Twee van mijn dierbaarste vriendinnen zijn veel te jong overleden en ik kwam steeds meer buiten het werkzame leven te staan.
Nu 11 jaar na mijn hersenvliesontsteking is wat ik toen schreef de realiteit. Ik schreef toen: Als je lichaam zijn grenzen aangeeft vergeet dan niet om te luisteren!!! Zo moeilijk om daarnaar te gaan leven. Mijn geest wil zoveel meer dan mijn lichaam aan kan. Ik vind dit het moeilijkste van de chronische ziekte die ik heb. Nog steeds ervaar ik iedere dag mijn beperkingen als mijn ‘ levenscadeautje’.
Maar gelukkig zie ik ook nog steeds iedere dag de zon en als ik down van de pijn opsta verdwijnt dit vrijwel altijd in de loop van de dag. Ooit creëerde ik mijn ‘pijn is fijn’ momenten. Wanneer pijn me mee wil trekken ga ik iets doen wat ik leuk vind, iets waar ik blij van word. Dit trekt me weg van de pijn en zorgt voor een fijn gevoel. Is de pijn dan weg, vroeg iemand aan mij toen ik dit vertelde. Nee, de pijn is niet weg, maar het wordt mij niet de baas. Ooit deed ik een cursus ‘ de pijn de baas blijven’ het heeft me geleerd om te leren omgaan met een chronische pijnlijf. Ja de titel van mijn blog Aline … ouder worden heb ik toen zonder dit te beseffen goed gekozen. Schrijven… mijn gedachten op papier zetten geeft mij ruimte en inzicht. Ooit las ik:
Elke les herhaalt zich tot ze is geleerd.
Maar ik hoef dat niet alleen te doen, ook al is mijn wereld kleiner geworden, en vind ik het soms allemaal best moeilijk, het mag er allemaal zijn, je kan denken…Ga weg… maar
God …mijn Heer en Heiland zegt tot mij:
Ik leer jou de weg die je moet gaan
Mijn oog zal op jou gericht zijn
Ik ben met jouw , alle dagen van je leven.
Reactie plaatsen
Reacties
Heel mooi geschreven.
Wat fijn dat we even mee mogen lezen wat er in jouw hoofd gebeurt.
Groetjes Mirjam